ضایعات غضروف مفصلی با در نظر گرفتن توانایی کم این بافت در ترمیم خود به خودی یکی از پرچالش ترین موضوعات در درمان بیماریهای اسکلتی، عضلانی است.
امروزه استفاده از مهندسی بافت به عنوان یک روش درمانی جایگزین در ترمیم ضایعات بافت های مختلف و بهبود جراحات، مخصوصا در درمان ضایعات غضروفی در استئوآرتریت مورد توجه قرار گرفته است. در این زمینه محققین مهندسی بافت در پی یافتن زیست‌داربست ها وفاکتورهای رشد مناسب هستند تا با استفاده از آنها، سلولهای مورد استفاده را به بافت مورد نظر تبدیل کنند. در مهندسی بافت غضروف به منظور تولید بافت غضروف ازکندروسیت ها یا سلول های بنیادی که درداربست متخلخل و سه بعدی قرار گرفته اند استفاده می گردد. امروزه فناوری چاپ سه بعدی و مواد بیولوژیکی زیست فعال زمینه بسیار مناسبی برای بازسازی بافت های بدن فراهم نمودهاند.
بطور خلاصه می‌توان گفت برای ترمیم بافت غضروف، داربستی نیاز است که هم از لحاظ شیمیایی و مکانیکی بتواند سیگنال‌های سلولی القاگر کندروژنز را به سلو‌ل‌ها القا کند. بنابراین ما با استفاده از بافت غضروف بدون سلول شده و کامپوزیت کردن آن با پلی‌وینیل‌الکل و پلی اتیلن گلایکول، یک هیدروژل با قابلیت چاپ سه بعدی با نزدیکترین ساختار شیمیایی و استحکام فیزیکی به غضروف طبیعی تهیه خواهیم کرد که توانایی ترمیم بافت غضروف را داشته باشد. در این پژوهش به بررسی ساخت هیدروژل کامپوزیتی سه جزئی برای ترمیم بافت غضروف به روش بیوپرینت سه بعدی پرداخته می شود. به این منظوراز جوهر زیستی بر پایه پلی وینیل الکل، پلی اتیلن گلایکول و ماتریکس بدون سلول شده غضروف ساخته می شود. در نهایت سلول های کندروسیت به همراه زیست جوهر سنتز شده پرینت شده و پارامترهای رشد و تکثیر و رمدلینگ سلولی در سازه های پرینت شده بررسی می شود.
