آموزش پزشکی و زمان طولانی آن و بعضا غیر کاربردی بودن مطالب در چند سال اول و همچنین احساس نا امیدی و بی انگیزگی دانشجویان پزشکی از مشکلات عمده آموزش مرسوم پزشکی در ایران است.
لذا با توجه به پیاده سازی روش های آموزشی در دنیا که هم طول تحصیل نسبت به کشور ما کمتر بوده و خروجی بهتری هم دارند،به نظر می رسد استفاده از روش های مواجهه زودرس با بالین و هم چنین ادغام طولی علوم پایه و بالین ،بتواند راه گشا باشد.
لذا پروژه ای که مقایسه خواهد کرد بین دو گروه دانشجو پزشکی که مواجهه زودرس با بالین داشته و گروهی که این مورد رعایت نشده در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۴ و بررسی ابعاد مختلف آن ،من جمله حس امید و انگیزه و کارایی این روش و فهم مطالب بالین مورد ارزیابی و مقایسه قرار خواهد گرفت.
