پیشگامان ترمیم و شفای پارس

زخم‌های مزمن و غیر التیام‌پذیر، مانند زخم پای دیابتی و زخم وریدی ساق پا، تأثیر اقتصادی قابل توجهی بر مراقبت‌های بهداشتی دارند و با افزایش عوارض بیماران مرتبط هستند.
در میان مجموعه ابزاری از گزینه های درمانی در دسترس پزشکان، پیوند پوست از گونه های دیگر (گزنوگرافت) اغلب برای ترویج بسته شدن زخم استفاده می شود.
در این میان پیوندهای پوست ماهی بدون سلول به طور پیوسته مورد استفاده قرار گرفته‌است.
بر خلاف سایر پیوندهای پوستی، پیوند پوست ماهی بدون سلول دارای پروفایل لیپیدی قابل توجهی است که عمدتاً از اسیدهای چرب امگا 3، به ویژه اسید ایکوزاپنتانوئیک (EPA) و اسید دوکوزاهگزانوئیک (DHA) تشکیل شده است.
نشان داده شده است که مکمل روغن ماهی منجر به سرعت سریع‌تر اپیتلیال شدن زخم می‌شود و اسیدهای چرب امگا 3 مانعی در برابر باکتری‌ها ایجاد می‌کنند و مشخصات التهابی زخم‌ها را تغییر می‌دهند. نشان داده شده است که EPA و DHA اثرات تعدیلی بر پیشرفت بهبود زخم دارند. این اسیدهای چرب امگا 3 و متابولیت های آنها فیزیولوژی پوست را در سطح سلولی و مولکولی تغییر می دهند.
از نظر بالینی، پیوند پوست ماهی به طور مستمر در درمان زخم ها اثربخشی بیشتری را نشان می دهد. پیوند پوست ماهی بدون سلولی در صورت استفاده از زخم پای دیابتی ، در مقایسه با گزینه‌های استاندارد، منجر به سرعت بهبودی و بهبود قابل توجهی زخم‌ها شده است.
هدف از این طرح، انجام مطالعات پیش بالینی جهت ارزیابی پتانسیل درمانی پیوند پوست ماهی با امگا 3 را به عنوان درمانی برای زخم‌های مزمن و غیر التیام‌بخش است.